اسماء و صفات خدا در قرآن

حرف «ق»

اسم نود و پنجم: القائم على كلّ نفس

اين اسم مركّب در قرآن يك بار و به عنوان وصف خدا وارد شده است، چنان كه مى فرمايد:(أَفَمَنْ هُوَ قائِمٌ عَلى كلِّ نَفْس بِما كَسَبَتْ وَجَعَلُوا للّهِ شُرَكاءَ قُلْ سَمُّوهُمْ أَمْ تُنَبِّئُونَهُ بِما لا يَعْلَمُ فِى الأَرْضِ أَمْ بِظاهر مِنَ القَولِ بَلْ زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا مَكْرُهُمْ وَ صُدُّوا عَنِ السَّبِيلِ وَ مَنْ يُضْلِلِ اللّهُ فَما لَهُ مِنْ هاد).(رعد/33)

«آيا كسى كه بر كار هر انسانى ناظر است(مانند بتها است) براى خدا شريكانى قرار داده اند، بگو آنها را نام ببريد، يا اينكه مى خواهيد او (خدا) را در زمين به چيزى آگاه كنيد كه ازآن بى خبر است، يا گفتارى ظاهرى و نادرست مى گوييد بلكه مكر كافران درنظرشان زيبا جلوه كرده و از راه راست باز مانده اند و هر كه را خدا گمراه كند راهنمايى ندارد».

مفاد آيه اين است كه موجودى شايسته عبادت است كه از همه حالات انسانِ عبادت كننده آگاه باشد و او جز خدا كسى نيست، اين كه گروهى براى خدا شريك قرار مى دهند در مورد آنها سه فرضيه باطل مطرح است:

1. نام اين شركا را ببرند تا درباره آنها مطالعه شود كه آيا واقعاً واجد صفات خداوندى مى باشند تا مورد پرستش قرار گيرند، و اگر آنها لات و عزى را نام ببرند همگى مى دانيم كه آنها جمادى بيش نيستند و شايستگى عبادت را ندارند.

2. يا اين افراد ناآگاه مى خواهند خدا را از شريكانى آگاه سازند كه خدا از آنها خبر ندارد، اين فرضيه نيز باطل است،زيرا چيزى از دايره علم الهى