(هُوَ الّذى جَعَلَ الشَّمْسَ ضِياءً وَ القَمَرَ نُوراً و قدّرَه منازلَ لتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنينَ وَ الحِساب...).(يونس/5)

«او است كه خورشيد را درخشنده و ماه را نورانى قرار داد، و براى آن منزلهايى قرار داد تا از اين طريق مردم از شمارش سال ومحاسبات خود آگاه شوند».

نكته قابل توجّه در آيه، اين است كه در مورد «خورشيد» لفظ «ضياء» و در مورد «ماه» لفظ «نور» بكار رفته است، اين دوگانگى در تعريف علّتى دارد!

محققان مى گويند: «ضياء» بمعنى نور ذاتى است، يعنى چيزى كه نور از خود آن بجوشد، در حاليكه « نور» مفهوم اعمّ از ذاتى و عرضى دارد، و چون خورشيد منبع جوشش نور، و نور ماه اكتسابى وعرضى است و از خورشيد سرچشمه مى گيرد، از اين جهت در وصف آن دو، از دو لفظ مختلف بهره گرفته شده است.

مؤيّد اين نظر اين است كه قرآن كريم در آيات ديگر خورشيد را «سراج» و ماه را «نور» و يا «منير» خوانده است.[1]

اسم نود و سوم: فالق الحبِّ و النوى

اين اسم در قرآن يك بار و به عنوان وصف خدا وارد شده است، چنان كه مى فرمايد:

(إِنَّ اللّهَ فالِقُ الحَبِّ وَالنَّوى يُخْرِجُ الحَىَّ مِنَ المَيِّتِ وَ مُخْرِجُ المَيِّتِ مِنَ الحَىّ ذِلِكُمُ اللّهُ فَأَنّى تُؤْفَكُونَ).(انعام/95)

«خدا شكافنده دانه و هسته خرما است، زنده را از مرده، و مرده را از زنده بيرون مى آورد، اين چنين است خدا چرا از حق سر مى پيچيد».