مقدّمه چاپ دوم

سير تفسير در ميان دانشمندان شيعه

از قرن نخست تا عصر حاضر

تفسير كتاب هاى مقدس آسمانى، دانش دير پايى است كه ريشه در امت هاى پيشين دارد، و در گذشته، وظيفه گروهى، آموزش دادن كتاب تورات و انجيل، و تفسير آن دو، بود. پس از طلوع ستاره اسلام و تحدّى آورنده آن به وسيله قرآن مجيد، دانش تفسير اين كتاب، به وسيله خود پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم)پى ريزى شد، و او نخستين مفسر قرآن است كه در مواردى، پرده از سيماى واقعى برخى از آيات برداشت، و جلال الدين سيوطى (848 ـ 911) رواياتى كه از پيامبر پيرامون تفسير قرآن وارد شده، در كتاب «اتقان» در يك جاگرد آورده است .[1]

قرآن گواهى مى دهد كه يكى از وظايف پيامبر ـ علاوه بر قرائت و تلاوت ـ تبيين و روشن ساختن مفاهيم آيات قرآن است چنان كه مى فرمايد:

(وَ أَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ)[2].

«قرآن را براى تو فرو فرستاديم تا آن را براى مردم بيان كنى».

در اين آيه، به جاى «ليقرأ» جمله (لِتُبَيِّنَ) به كار رفته و اين گواه بر اين