اسم هشتاد و پنجم: العلىّ

واژه «علىّ» در قرآن يازده بار آمده و در هشت مورد وصف خدا قرار گرفته و همراه با صفاتى مانند «كبير»، «عظيم» و «حكيم» بكار رفته است:

1.(...وَ لا يَؤُدُه حِفْظُهُما وَ هُوَ العَلِىُّ العَظِيم).(بقره/255)

«نگهدارى آسمانها و زمين براى او ايجاد دشوارى نمى كند، او بلند پايه و بزرگ است».

2. (و أَنَّ ما يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِِ الباطِل وَ انَّ اللّهَ هُوَ العَلِىُّ الكَبير).(لقمان/30)

«آنچه كه جز او مى خوانيد، باطل است وخدا بلند پايه و بزرگ است».

3. (...أَوْ يُرْسِلَ رَسُولاً فَيُوحى بِإِذْنِهِ ما يَشاءُ إِنَّهُ عَلىٌّ حَكِيم).(شورى/51)

«يا پيام رسانى (فرشته اى) را مى فرستد و به اذن پروردگار آنچه را بخواهد به اووحى مى كند، و او بلند مرتبه و فرزانه است».

ابن فارس مى گويد: لفظ «علىّ» از «علوّ» گرفته شده و آن يك معنى بيش ندارد كه حاكى از بلندى و رفعت است.

بنابر اين، هدف از توصيف خدا به «علىّ» برترى آن است، از اين كه انديشه بشر به او برسد و يا او را احاطه كند.

و به يك معنا مى توان گفت: خدا رفيع مطلق است از نظر كمال، و هر كمالى به او باز مى گردد.

صدوق مى گويد: مقصود از توصيف خدا به «علىّ» برترى او از داشتن نظير و شريك است.