فَنَذَرُ الَّذِينَ لا يَرْجُونَ لِقاءَنا فِى طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ).(يونس/11)

«اگر خدا نيز مثل مردم كه در تحصيل خوبى ها عجولند در عذابشان تعجيل مى كرد، مرگشان فرا رسيده بود، لكن كسانى را كه به لقاء ما اميد ندارند رها مى كنيم تا در طغيان خود سرگردان بمانند».

سرانجام بايد گفت تجلى گاه سرعت عقاب در مورد افرادى است كه مصلحت در تعجيل عقاب آنها است چه بسا در افرادى كه از نظر طغيان به حد بالا برسند، عقاب هاى دنيوى و اخروى دامنگير آنها مى شود.

اسم شصت و نهم: السّلام

لفظ «سلام» به صورت معرفه هفت بار و به صورت نكره سىو پنج بار در قرآن وارد شده و در يك مورد وصف خدا قرار گرفته است چنان كه مى فرايد:

(هُوَ اللّهُ الَّذِى لا إلهَ إِلاّ هُوَ المَلِكُ القُدُّوسُ السَّلامُ المُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ العَزِيزُ الجَبّارُ المُتَكَبِّرُ سُبحانَ اللّهِ عَمّا يُشْرِكُونَ). (حشر/23)

«او است خدايى كه جز او خدايى نيست، فرمانروا، منزه، پيراسته از عيب، ايمنى بخش، حاكم و مراقب، قدرتمند، عظيم الشأن، برتر، منزه است خدا از آنچه براى او شريك قرار مى دهند».

ابن فارس مى گويد: «سلام» به معنى صحت و عافيت است، سلامتى اين است كه انسان از هر درد پيراسته باشد، اگر خدا خود را سلام مى خواند مقصود اين است كه او از هر عيب و نقصى كه بندگانش به او نسبت مى دهند، منزه است.

راغب مى گويد: سلامت: پيراستى از عيوب ظاهرى و باطنى است، قلب سليم روح و روانى است كه پيراسته از دغل باشد،و نيز يادآور مى شود كه سلامتى واقعى جز در بهشت در جاى ديگرنيست زيرا در آنجا بقايى است