«ندمان» و «نديم» دو اسم اند كه از رحمت گرفته شده اند».[1]

رازى پس ازنقل حديث ياد شده از امام صادق (عليه السلام)، به توضيح آن برخاسته و مى گويد: رحمان اسم خاص خداوند است و از نظر اثر همه را در بر مى گيرد، نيكوكار و بدكار را شامل مى شود و رحيم اسم عام است، زيرا بر غير خدا نيز اطلاق مى شود; امّا از نظر اثر مخصوص مؤمنان است، آن گاه براى اثبات اين مطلب چنين مى گويد:«آن گاه كه عرب بخواهد درباره چيزى مبالغه كند مانند خشم و سيرى و برهنگى،مى گويد: «غضبان»، «شبعان»، «عريان»،مثلاً لفظ اخير را در موردى به كار مى برد كه برهنه واقعى باشد، ولى هرگاه جامه كهنه اى داشته باشد، درباره ا ن «عارى» به كار مى برد، نه «عريان» و چون لفظ «الرحمان» بر همين وزن است، طبعاً بر مبالغه دلالت مى كند. و رحيم بر وزن «فعيل» گاهى به معنى فاعل است، مثل سميع به معنى سامع، و گاهى به معنى مفعول است مانند: «قتيل» به معنى مقتول، و در هيچ كدام مبالغه منظورنيست، و معروف است كه هرگاه از يك كلمه دو لفظ مشتق گردد، آنچه حروف بيشترى دارد بر معنى بيشترى دلالت دارد».[2]

امّا نمايش اين دو اسم در انسان اين است كه هرگاه خدمت بيشترى به مردم كرد، مظهر رحمان و هرگاه نسبت به مؤمنان مهربانى كرد، مظهر رحيم خواهد بودو اگر در برخى از روايات آمده است«تخلقوا بأخلاق اللّه» شايد مقصود اين است كه انسان به اندازه توان تجلى گاه اوصاف خدا باشد، مگر موردى كه تشبه ممنوع است مانند «مصور».

اسم شصت وسوم:رؤوف

رؤوف در قرآن يازده بار وارد شده و در همه موارد وصف خدا قرار گرفته