است، ربوبيت به معنى توحيد در كارگردانى و تدبير است، ممكن است انسانى بگويد:جهان يك خالق بيش ندارد، ولى خدا تدبير جهان را به موجودات آسمانى يا ارواح واگذار نموده است واتفاقاً مسئله در زمان حضرت ابراهيم چنين بود. مردم بابل به يك خالق معتقد بودند، ولى درعين حال براى جهان، ربّ هاى گوناگون مانند خورشيد و ماه و ستاره مى انديشيدند.

آرى اين نكته را بايد گفت كه از نظر واقعيت، تدبير در عالم آفرينش جدا از خالقيت نيست و اصلاً تدبير مجموعه هستى، ملازم با آفرينندگى است; ولى بحث ما درباره واقعيت خارجى نيست، بلكه بحث ما يك بحث مفهومى و جداسازى مفهوم «رب» از مفهوم خالق است و علت اين كه در لغت «رب» غير از خالق است و كارگردانى غير از آفرينندگى است اين است كه بشر در زندگى خود تدبير را جدا از آفرينندگى مى بيند، يك باغبان «رب» هست ولى خالق و آفريدگار نيست، روى همين تصور مشركان «بابل» براى اين دو مفهوم در عالم خارج دو مصداق قائل بودند و خالق جهان را غير از «رب» جهان مى دانستند.

از آن جا كه ما در نوشته هاى كلامى خود[1] در اين باره به صورت گسترده سخن گفته ايم، دامن سخن را در اين جا كوتاه مى كنيم.[2]

اسم شصتم: ربّ العرش[3]

درباره «رب» به مقدار لازم سخن گفتيم واين لفظ همان گونه كه قبلاً يادآور شديم، در قرآن به صورت مضاف استعمال شده و در ميان صورتهاى مختلف آن تنها درباره (ربّ العرش)سخن مى گوييم كه از اهميت بيشترى