نيست، بلكه تبيين واقعيت يك نسبت است و آن اين كه هر كارى كه انسان انجام مى دهد، او در انجام آن كار مستقل نيست و فاعل مستقل كه وجود و قدرت از او سرچشمه مى گيرد خدا است.

در پايان نكته اى را يادآور مى شويم و آن اين كه چگونه مى شود همه افعال انسان را فعل مباشرى خدا دانست، در حالى كه برخى از افعال در تحقّق خود به اعمال عضو خاصى نيازمند است، خوردن و نوشيدن بدون جهاز خاص ممكن نيست.

به ديگر سخن: يك رشته نسبتهايى است كه مقوم آن اعضاى بدن انسان است و منهاى آن اعضا آن نسبتها محقّق نمى شود، چگونه مى توان اين افعال را كه زاييده فعاليت يك رشته اعضا است، فعل مستقيم خدا دانست.

نتيجه اين كه: نظام آفرينش با روابط ويژه اى كه دارد و با تأثير و تأثرى كه بر آنها حاكم است، همگى از نظر حدوث و بقا، قائم به خدا بوده و هر نوع فعل و فعاليت به اذن و فرمان او صورت مى گيرد و اعتقاد به نظام علت و معلول نه تنها مخالف توحيد نيست، بلكه تأكيد كننده آن است. ناديده گرفتن نظام على و معلولى منتهى به سست جلوه دادن براهين عقلى اثبات وجود خدا مى شود.

اسم سى و پنجم: خلاّق

از بحثى كه پيرامون خالق انجام گرفت، مفاد اين اسم نيز روشن مى شود، چيزى كه هست در اين اسم حاكى از كثرت است كه در اسم خالق نيست.

اسم سى و ششم: خبير

واژه «خبير» در قرآن 45 بار وارد شده، و در همه موارد وصف خدا قرار