اسماء وصفات خدا در قرآن

حرف «ت»

اسم بيست و سوم: التوّاب

واژه تواب در قرآن، يازده بار آمده و در همه موارد به عنوان وصف خدا به كار رفته است، چنان كه مى فرمايد:

(فَتَلَقّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمات فَتابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَوّابُ الرَّحيم).(بقره/37)

«آدم كلماتى را از خدا اخذ كرد، و خدا از طريق رحمت به او بازگشت، او توبه پذير و مهربان است».[1]

ابن فارس مى گويد: واژه «توب» حاكى از «رجوع» است; مى گويند: «تاب من ذنبه» از گناه خود بازگشت، وكلمه «توب» و «توبه» به يك معنى است، چنان كه مى گويند:«وقابل التوب».

حقيقت توبه همان وداع با گذشته است همراه با پشيمانى و ندامت، آن گاه كه ندامت سود بخشد. هرگاه فعل «تاب» با حرف «من» يا «الى» استعمال شود، به معنى توبه كردن است; چنان كه در حديث وارد شده:«التائب من ذنبه كمن لا ذنب له» و مى فرمايد:(...تُوبُوا إِلَى اللّهِ جَميعاً أَيُّهَا المُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ) (نور/31) و هرگاه با حرف «على» به كار رود، به معنى رجوع با رحمت است كه كنايه از توبه پذيرى مى باشد و در آيه مربوط به توبه آدم، جمله (فتاب عليه) به همين معنى است; همچنان كه «تواب» در