(وَجَعَلُوا للّهِ شُرَكاءَ الجِنَّ وَخَلَقَهُمْ وَخَرَقُوا لَهُ بَنينَ وَبَنات بِغَيْرِ عِلْم...).[1]

«براى خدا شريكانى قرار داده اند، در حالى كه آن ها را خلق كرده است و براى او بدون آگاهى پسران و دخترانى قرار داده اند».

(أَفَرَايْتُمُ اللاّتَ وَالعُزّى* وَمَناتَ الثّالِثَةَ الأُخرى).[2]

«آيا لات و عزى را كه سومين بت است ديده ايد؟».

مبارزه قرآن در آيات مورد بحث، با چه گروهى است؟

هدف اساسى قرآن در اين آيات نهى از دعوت گروه هاى بت پرست است كه بت ها را شريك خدا و مدبر يا مالكان شفاعت مى دانستند و هر نوع خضوع و تذلل و يا ناله و استغاثه و طلب شفاعت و درخواست حاجت، از اين ديد بود كه آن ها خدايان كوچك و معبودان بر حق مى باشند كه عهده دار كارهاى خدايى هستند. و معتقد بودند كه خداوند بخشى از كارهاى مربوط به دنيا و آخرت را به آن ها واگذار كرده است.

اين آيات چه ارتباطى به استغاثه از روح پاكى دارد كه از نظر دعوت كننده سر سوزنى از مرز بندگى گام فراتر ننهاده، بلكه بنده محبوب و گرامى خدا به حساب مى آيند؟

اگر قرآن مى فرمايد:

(وانَّ المَساجِدَ للّهِ فَلاتَدْعُوا مَعَ اللّهِ أَحَداً).[3]

«مساجد از آن خداست، پس همراه خدا كسى را نخوانيد».

مقصود دعوت هاى پرستشى است كه عرب جاهلى لات و عزى و منات