(وَمَنْ يَبْتَغِ غَيْر الإِسْلام دِيناً فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْهُ وَهُوَ فِى الآخِرَةِ مِنَ الخاسِرينَ).[1]

«هركس از دينى غير از اسلام پيروى كند، از او پذيرفته نمى شود و او در آخرت از زيان كاران است».

در حالى كه شريعت، مجموع تعاليم اخلاقى و اجتماعى است كه ممكن است به مرور زمان و تكامل اجتماع، دگرگونى پذيرد و لذا به كار بردن لفظ شرايع به صورت جمع بى اشكال است و قرآن به تعدد آن تصريح كرده است. قرآن در اين آيه ها به وحدت دين اشاره كرده است، در حالى كه در آيه ياد شده در زير به تعدد شريعت تصريح مى كند و مى گويد:

(لِكُلّ جَعَلْنا مِنْكُمْ شِرْعَةً وَمِنْهاجاً).[2]

«براى هر يك از شما شريعت و طريقى قرار داديم».

بنابراين تمام افراد بشر به يك دين دعوت شده اند و آن دين اسلام است كه اصول آن در تمام ادوار يكسان بوده است، ولى براى رسيدن به حقيقت دين، طرق و شرايع است كه به وسيله پيامبران به فراخور حال امت ها و ملت ها بيان شده است.

«ملت» در لغت قرآن، همان سنت هاى حيات بخش است به نحوى كه در مفهوم آن، غير نهفته شده است و لذا در قرآن پيوسته به پيامبران واقوام اضافه شده است. چنان كه مى فرمايد:

(...ملّة إِبْراهيمَ حَنِيفاً...).[3]

«طريقه ابراهيم، راست و ميانه است».