اين مقام را به او تفويض كرده و خود كنار رفته بود، ديگر به اجازه و امضاى مجدد خدا نيازى نبود.

پاسخ ديگر اين كه پيامبر گرامى از كسانى بود كه به تعبير امام امير مؤمنان، «عقلوا الدين عقل وعاية و رعاية»[1] دين را با وعايت و دانايى شناخته بود. از اين جهت از معايير و ملاكات احكام و مصالح و مفاسد آن ها آگاه بود و بر طبق چنين آگاهى خطا ناپذير، احكامى صادر مى كرد كه در حقيقت حكم الهى بود.

توضيح مفاهيم دين، ملت و شريعت

در آيات بخش سوم يادآور شديم كه در آيه 161 سوره انعام لفظ هاى دين و ملت و در آيه18 سوره جاثيه لفظ شريعت وارد شده است و وعده داديم كه در پايان بخش به توضيح معانى الفاظ بپردازيم.

اينك توضيح اين قسمت:

در اصطلاح قرآن، آن طريقه همگانى الهى است كه همه افراد را در پوشش خود قرار مى دهد و هرگز با تبدل زمان و دگرگونى اوضاع، تغيير و دگرگونى نمى پذيرد و همه افراد بشر وظيفه دارند از آن پيروى كنند و در تمام زمان ها و دوره ها يك نواخت به مردم عرضه مى شود. لذا هيچ گاه قرآن لفظ دين را به صورت جمع به كار نمى برد و پيوسته به صورت لفظ مفرد (دين) به كار مى برد.چنانكه مى فرمايد:

(إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللّهِ الإِسْلام).[2]

«دين نزد خدا اسلام است».