«آيا در وجود خدا شك و ترديد است، در حالى كه آفريننده آسمان ها و زمين مى باشد. شما را مى خواند تا گناهان شما را ببخشد».

چيزى كه مى تواند اشاره به بداهت وجود خدا باشد، همان جمله (أَفِياللّهِ شَكٌّ) است در حالى كه جمله بعدى(فاطِرِ السَّماواتِ)، چنان كه بعداً توضيح خواهيم داد، خود برهانى است بر وجود خدا.

همان طور كه جمله ياد شده مى تواند اشاره اى به بداهت وجود خدا باشد، از آيه زير كه خدا را ظاهر و آشكار مى خواند نيز مى توان بديهى بودن وجود را استفاده نمود. چنان كه مى فرمايد:

(هُوَ الأَوَّلُ وَ الآخِرُ وَ الظّاهِرُ وَالْباطِنُ وَهُوَ بِكُلِّ شَىْء عَلِيمٌ).[1]

«او است، اول و آخر و ظاهر و باطن و به همه چيز آگاه».

از دعاى سرور آزادگان، حضرت سيد الشهدا (عليه السلام)، مى توان اين مطلب را استفاده كرد; آن جا كه در روز عرفه در راز و نياز خود با كردگار جهان اين چنين مى گويد:

«كيف يستدل عليك بما هو فى وجوده مفتقر إليك أيكون لغيرك من الظهور ما ليس لك حتى تكون هو المظهر لك متى غبت حتى تحتاج إلى دليل يدل عليك و متى بعدت حتى تكون الآثار هى التى توصل إليك عميت عين لا تراك عليها رقيباً».[2]

«چگونه مى توان با چيزى كه در وجود خود به تو نيازمند است بر تو استدلال نمود چرا آن ظهورى كه براى غير تو هست، براى تو نباشد؟! تا او تو را آشكار سازد كى از ديده دل پنهان گشتى، تا