1. هدف اصلى آيات قرآن، دعوت به معاد و لزوم اعتقاد به رستاخيز جهان و انسان، و لزوم پرستش و ستايش خدا است. و مسئله اثبات وجود خدا به گونه اى كه بيان خواهد شد، به طور ضمنى است، بلكه بررسى آيات سوره مى رساند كه هدف اصلى سوره، كه با آيه (إِذا وَقَعَتِ الواقِعَة) آغاز مى گردد و نيز آيه هاى مورد بحث كه با آيه (هذا نُزُلُهُمْ يَوم الدِّين) شروع مى شود، اثبات امكان معاد است، حتى مسئله لزوم پرستش خدا نيز در درجه دوم قرار دارد و به اين هدف (پرستش خدا) در آخر آيات مورد بحث، با جمله (فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيم)اشاره شده است. ولى با اين حال مى توان در آيات مورد بحث اشاراتى به براهين وجود صانع يافت.

از آن جا كه آيات اين سوره از نظر طرح سؤال، شبيه آيات سوره «طور» است، با دقت در آيات اين سوره و آيات سوره «طور» روشن مى گردد كه قرآن روشى معروف به «سقراطى» انسان را در برابر پرسش هايى قرار مى دهد، تا وجدان او را بيدار سازد و از ميان آن ها حق را از باطل تميز دهد تا سرانجام چاره اى جز تسليم حق نداشته باشد.

2. قرآن در اين آيات، چهار موضوع را مطرح مى كند.

الف. آفرينش سلول انسان.

ب. رشد و پرورش گياهان و صيانت آن ها از آفات.

ج. فرود آمدن آب از ابر و حفاظت آن از تلخى.

د. بيرون كشيدن آتش از درون درخت.

در حقيقت، موضوع بحث انسان است كه زندگى او بدون سه نعمت بزرگ; مواد غدايى، آب و آتش امكان پذير نيست.[1]