ديگرى واگذار كند. در اين صورت بايد عمره را عمره ى مفرده قرار دهد و طواف نساء انجام دهد و حج از گردن منوبٌ عنه ساقط نمى شود.

احكام نيابت

مسأله 121. نايب شدن بدون اجازه منوب عنه زنده يا وكالت از طرف او، كفايت نمى كند; هر چند فرد اختياردار اموال او باشد.

مسأله 122. نيابت تبرعى از مجنونى كه قبل از جنون، حج بر او مستقر شده و اميدى به بهبودى او نيست، اشكال ندارد و در صورت نيابت استيجارى، ولىّ او بايد از اموالش هزينه حج را بپردازد.

مسأله 123. اگر كسى نداند براى چه نوع حجى (حج واجب يا مستحب) اجير شده، نيّت اجمالى كافى است; بدين صورت كه نيّت كند براى آن حجى كه در واقع اجير شده ام، محرم مى شوم و يا طواف مى كنم الى آخر.

مسأله 124. اگر كسى در ميقات از نيابت غافل شد و براى خود مُحرِم گرديد، در صورتى نيابت صحيح است كه انگيزه ى او براى رفتن به ميقات انجام نيابت باشد و در حقيقت، انگيزه ى او ارتكازاً نيابت از منوبٌ عنه بوده و در نيّت، نوعى سَبق لسان پيش آمده و يا سهو ومسامحه در گذراندن نيت از قلب صورت گرفته باشد، و اين مخل به نيابت نيست، ولى اگر به شكلى فراموش كرده كه اگر از او مى پرسيدند براى چه كسى محرم شده، مى گفت براى خودم. در اين صورت پس از توجه به اشتباه خود، آن را به عمره ى مفرده تبديل كند و مجدداً از ميقات و در صورت عدم امكان از «ادنى الحل» براى منوبٌ عنه محرم شود .