مى باشد.به عنوان نمونه:

الف. وقتى كه مسلمانان جنازه پاك پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) را در منزل مسقّف آن حضرت به خاك سپردند، سعى كردند تا حد امكان و به هر صورت كه مى توانند، منزل آن حضرت را بيارايند و گرامى بدارند. كتابهايى كه در زمينه تاريخ مدينه نگاشته شده است، خصوصاً كتاب «وفاء الوفاء»[1] علامه سمهودى، حاصل آن تلاشها را ثبت و ضبط كرده اند.

بناى كنونى مرقد پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) در سال 1270 هـ. ق ساخته شدو بحمد اللّه تا كنون بى هيچ گزندى باقى مانده است و به فضل الهى خواهد ماند. اگر ايجاد آرامگاه بر روى قبور حرام بود، مسلمانان آن حضرت را در زمين وسيعو غير مسقف دفن مى كردند.

ب . ساختن آرامگاه بر روى قبور، از عصر صحابه تا كنون در ميان مسلمانان رواج داشته است. سفرنامه هايى كه تا كنون نگاشته شده است، قبورموجود در شهر مدينه را كه قبلاً داراى گنبد و بارگاه بوده و نام و نسب آنان بر سنگ قبرى نوشته شده بوده است را توصيف كرده اند. اكنون به نمونه هائى ازآنها اشاره مى كنيم:

1. مسعودى (متوفى 445 ق) در مورد وجود گنبد و بارگاه در بقيع مى گويد: روى سنگ قبر آنان]امام حسن ، امام سجاد، و امام باقر و امام صادق (عليهم السلام) [در بقيع بر روى سنگى نوشته شده