«هر كس مرا در مدينه به اميد ثواب زيارت كند، او را شفاعت خواهم كرد».

9 . انس بن مالك روايت مى كند:

«من زارنى ميتاً فكانّما زارنى حيّاً، و من زار قبرى وجَبَتْ له شفاعتى يوم القيامة، و ما من احد من اُمّتى له سعة ثم لم يزرنى فليس له عذر».

« هر كس مرا پس از رحلتم زيارت كند، گويى كه مرا در حال حياتم زيارت كرده است و هر كس قبرم را زيارت كند، شفاعت او در روز قيامت حتمى است و هر كس در عين برخوردارى از مال و ثروت مرا زيارت نكند، در نزد خداوند عذرى نخواهد داشت».

10 . از ابن عباس ـ بدون ذكر كامل سند ـ روايت شده است:

«من زارنى فى مماتى كمن زارنى فى حياتى، و من زارنى حتّى ينتهى الى قبرى كنت له يوم القيامة شهيداً ـ اَوْ قال شفيقاً».

« هر كس پس از رحلتم مرا زيارت كند، مانند كسى است كه مرا در حياتم زيارت كرده است و هر كس زيارت كند مرا تا به قبرم رسد، در روز قيامت گواه او خواهم بود ـ يا فرمود: دوست او خواهم بود ـ» .

ده حديث مذكور را حافظان حديث روايت كرده اند و تقى الدين سبكى (متوفى 756 ق) اسناد نقل اين روايات و تصحيح آنها را در كتاب«شفاء السقام فى زيارة خير الانام» گردآورى نموده است. براى آگاهى از احاديث بيشتر،مى توانيد به اين كتاب مراجعه