شئون الوهيت و آلهه واقعى است. صفت الوهيت تنها سزاوار خداوند سبحان است و به همين دليل تنها عبادت او واجب و لازم است.

تعريف دوم: عبادت; خضوع و كرنش در مقابل موجودى است كه او را«ربّ» مى دانيم و شأنى از شئون وجود و زندگى خود را، در دنيا و آخرت دراختيار او مى شماريم، حال چه در امور مادى مانند عزت و پيروزى در دنيا باشد و چه در امور معنوى مانند آمرزش گناهان.

«ربّ» كسى است كه زمام امور مربوب را در كف دارد و عهده دار تدبير و تربيت اوست. بنابراين، عبادت معبود به دليل ربوبيّت او صورت مى گيرد.

گواه اين تعريف، آياتى است كه دليل منحصر بودن عبادت به خداوند را،يگانه ربّ بودن او مى داند مانند:

1. ((وَ قالَ المَسِيحُ يا بَنِى اِسْرائِيلَ اعْبُدُوا اللّهَ رَبِّى وَ رَبّكُمْ)).[1]

«مسيح گفت:اى بنى اسرائيل خداوند يگانه را كه پروردگار من و شما است پرستش كنيد».

2. ((إنّ هذِهِ أُمّتُكُمْ أُمّةً واحِدَةً وَ أنَا رَبّكُمْ فَاعَبُدُونِ)).[2]

«اين ]پيامبران بزرگ و پيروانشان[ همه امت واحدى بودند و من پروردگار شماهستم، پس مرا پرستش كنيد».