معبود) آياتى است كه به عبادت خداوند امر كرده و از عبادت غير او نهى مى نمايد، به اين دليل كه هيچ آلهه اى غير خداوند وجود ندارد.

((يا قَوْمِ اعْبُدُ واللّهَ مالَكُمْ اِلهٌ غَيْرُهُ)).[1]

«اى قوم من! ]تنها[ خداوند يگانه را پرستش كنيد كه معبودى جز او براى شما نيست».

بدين معنا كه، «اله» موجودى سزاوار پرستش است و تنها خداوند «اله حقيقى» است. با اين حال شما چگونه موجودى را كه اله حقيقى و واقعى نيستواله ادعايى و دروغين است مى پرستيد؟ و چرا از عبادت خداوندى كه اله واقعى است و تنها معبودِ سزاوار پرستش است، سرباز مى زنيد؟

آيه فوق يا مضمون آن،در بسيارى از آيات قرآن مجيد تكرار شده است.[2]

اين آيات مى رسانند كه عبادت، خضوع و كُرنشى است كه از اعتقاد به الوهيت معبود جوشيدهباشد. در اين آيات به روشنى ملاحظه مى كنيم كه قرآن، مشركين را به دليل پرستش غير خداوند سرزنش مى كند،چرا كه اين معبودها آلهه واقعى نيستند و عبادت، از