نام کتاب : مرزهاى توحيد و شرك در قرآن نویسنده : سبحانى، شیخ جعفر جلد : 1 صفحه : 41
است و اوامر ونواهى اوست كه بايد انجام پذيرد. اطاعت از غيرخداوند جز با اجازه و امر او روا نيست. در غير اين صورت هر اطاعتى حرام و موجب شرك در اطاعت خواهدبود:
((وَ ما اُمِروُا إلاّ لِيَعْبُدُوا اللّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدِّين)).[1]
«و به آنها دستورى داده نشده بود جز آنكه خدا را بپرستيد در حاليكه دين خود رابراى او خالص كنند».
«دين» در اين آيه به معناى اطاعت است. يعنى; تنها بايد از او اطاعت كنند نه از غير او. البته اطاعت از پيامبر نيز واجب است، امّا به دليل دستور خداوند:
((وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُول إلاّ لِيُطاعَ بِاِذْنِ اللّهِ)).[2]
«ما هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر براى اينكه به فرمان خدا از وى اطاعت شود».
در آيه اى ديگر اطاعت از پيامبر را از مظاهر اطاعت خداوند مى داند: