در كتاب صحيح مسلم به نقل از هشام ابن عروة و او از پدرش آمده است:«در نزد عايشه از قول فرزند عمر اين روايت نقل شد كه: «الميّت يعذّب ببكاء» عايشه گفت: خدا پدر عبدالرحمن را بيامرزد، چيزى شنيده است، امّا به درستى آن را به خاطر نسپرده است.]حقيقت آن است كه[وقتى جنازه فردى يهودى از كنار رسول خدا عبور داده شد و بر او گريه مى كردند، پيامبر فرمود: شما بر او گريانيد، حال آنكه او در عذاب است».[1]

ابوداود در كتاب سنن خود، به نقل از عروة و او از عبداللّه ابن عمر آورده است: جمله«ان الميّت ليعذّب ببكاء اهله عليه»، از رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم)است. وقتى ماجرا به عايشه رسيد گفت: وقتى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) از كنار قبر فردى يهودى مى گذشتند، فرمودند:«صاحب اين قبر معذّب است، در حاليكه بستگانش بر او مى گريند» سپس اين آيه را قرائت كردند:

((وَ لاتَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ اُخْرى )).[2]

امام شافعى مى گويد:«آنچه عايشه از رسول خدا روايت كرده است، به دليل مفاد كتاب و سنّت، بيشتر از روايتى كه از ابن عمر نقل شده، شبيه گفتار پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)است. اگر بگوييد دليل شما از