ج) اهتمام به تعليم و تربيت و مبارزه با جهل و بى سوادى، اصلى كلى است كه عمل به آن در شرايط گوناگون، رنگ و شكل خاصى مى پذيرد. درگذشته تعليم و تربيت به وسيله نوشتن با قلم و دوات و شنيدن حضورى شاگرد از معلم انجام مى شده است، اما امروزه با پيدايش روشهاى جديد، وسايلى مانندراديو، تلويزيون، رايانه، نوار كاست و... به كارگيرى مى شوند.

شارع مقدس به هيچ وجه با اين دگرگونى ها و استفاده از ابزار و متدهاى جديد مخالف نيست. او تنها به انجام تعليم و تعلّم سفارش كرده است و به كارگيرى ابزار و متدها را به شرايط و مقتضيات زمانى واگذار نموده است. اگر شارع، بر استفاده از روشى خاص تأكيد مىورزيد، در هدف مقدّس خود ناكام مى ماند و زمينه هاى استمرار و بقاى دين اسلام را از ميان مى برد. چرا كه هرشرايطى، با روش و ابزار پيشنهادى شارع سازگار نيست.

3 ـ انسان كار نو و بى نظيرى را به عنوان عملى دينى انجام دهد و در عين حال هيچ اصل شرعى آن عمل را تجويز نكند و مارك دينى بر آن نكوبد.

اين معنا، همان بدعت اصطلاحى است كه به طور كلى و در هر شرايطى حرام است.

كم و زياد كردن اذان و اقامه يا نماز و دينى دانستن آن، نمونه بدعت حرام مى باشد.