ابن حجر عسقلانى، در توضيح«امور حادث» گفته است:«منظور، امورتازه و بى سابقه اى است كه اصل و ريشه اى در شرع ندارد و در فرهنگ دينى، بدعت خوانده مى شوند. اما آنچه ريشه در دين دارد، بدعت شمرده نميشود.بنابراين بدعت گذارى در فضاى شرع، كارى ناپسند و حرام است».[1]

روايات بسيارى در مورد تحريم بدعت وجود دارد و ما به ذكر حديثى كه گذشت اكتفا مى كنيم و محققين را به منبعى كه در پاورقى آمده است، ارجاع مى دهيم.[2]

حال كه دانستيم; بدعت عبارت از افترا بر خدا و رسول و بازى با دين و وارد كردن امورى كه قطعاً از دين نيست يا نمى دانيم دينى است يا نه، در دين است، بايد به تشخيص بدعت از غير آن بپردازيم، گرچه ممكن است واژه بدعت، در هر دو مورد به كاررود. در اين رابطه مى توان صورتهاى زير را برشمرد:

1. انسان، كارى را كه مى داند يا ترديد دارد غير دينى است، به عنوان كارى دينى انجام دهد و در بين مردم ترويج نمايد.

بنابراين اگر كسى مبادرت به كارى بديع و بى سابقه كند، ولى آن را به دين منسوب نكند، آن كار بدعت شمرده نميشود. مانند صنايع و ورزشهاى جديد كه انسان با هدف رفاه و آسايش خود و