بر طبق اين آيه، هر چيزى كه بدون اذن و اجازه خداوند به او نسبت داده شود، افترا و حرام است. همچنين مى دانيم; دينى شمردن امور غيرِ دينى يا امورى كه معلوم نيست دينى است يا نه، افترا بر خداوند محسوب مى شود.

در آيه اى ديگر، مفترى بر خداوند، ظالم ترين انسان معرفى شده است:

((وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلىَ اللّهِ كَذِباً اَوْ كَذَّبَ بِ آياتِهِ إِنَّهُ لايُفْلِحُ الظّالِمُونَ)).[1]

« چه كسى ستمكارتر از آن است كه بر خدا دورغ بسته] = همتايى براى او قايل شده[يا آيات او را تكذيب كرده است؟! مسلّماً ظالمان رستگار نخواهند شد».

اضافه بر آيات قرآن، سنت نبوى نيز بيانگر حرمت بدعت است.پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)فرمود:

«امّا بعد، فانّ اصدق الحديث كتاب اللّه، و افضلَ الهدى هدى محمد (صلى الله عليه وآله وسلم)، و شرّ الامور محدثاتها، و كل محدثة بدعة، و كل بدعة ضلالة فى النار»

«صادق ترين كلام، كتاب خداوند، قرآن; و بهترين هدايت، هدايت محمد(صلى الله عليه وآله وسلم)و بدترين چيزها امور حادث است و هر حادثى بدعت و هر بدعتى، گمراهى و در آتش دوزخ است».