وانديشمندان مسلمان مى پردازيم:

خالدى در كتاب«صلح الاخوان »مى نويسد:«مسئله نذر، دايرمدار نيّت و انگيزه نذر كنندگان است، چرا كه «انّما الاعمال بالنيات». چنانچه قصد نذر كننده، خود ميّت و تقرب به او باشد قطعاً چنين نذرى جايز نيست. اما اگر قصد او خداوند متعال باشد ولى نفع آن به گونه اى به انسانها برسد و ثوابش به ميت موردنظر، نه تنها جايز است بلكه وفا به اين نذر واجب خواهد بود. البتّه در بهره بردارى و انتفاع از نذر، تفاوتى بين تعيين نحوه انتفاع و يا مطلق آوردن آن نيست ولى اگر سره عرفى بر صرف آن در مورد خاص باشد، بايد از آن پيروى كرد».[1]

«عزّامى» نيز در كتاب«فرقان القرآن» آورده است:«... اگر كسى در موردانگيزه مسلمانان از نذر و قربانى براى انبياء و صالحين تحقيق كند، به اين نتيجه خواهد رسيد كه انگيزه اى جز صدقه دادن از طرف آنها و اهداء ثواب آن به روح اموات ندارند. اجماع اهل سنّت بر آن است كه صدقه انسانهاى در حال حيات به اموات مى رسد و مفيد به حال آنهاست. رواياتى كه در اين زمينه وجود دارند،صحيحه و مشهوره هستند»[2].

ابو داود از ميمونة نقل مى كند كه پدرم از پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)پرسيد:

«يا رسول اللّه! من نذر كرده ام چنانچه خداوند به من پسرى