باطل ونادرستى است. مراد از شرك در اينجا شرك در عبادت است و قبلاً دانستيم كه مقوّم عبادت، اعتقاد به الوهيت يا ربوبيّت و يا تفويض است.

كسى كه از انسانهاى صالح ( كسانيكه اجازه شفاعت دارند ) درخواست شفاعت مى كند، از آن جهت است كه آنها را بندگان مقرّب و آبرومند خداوندمى داند و به همين جهت از آنها درخواست دعا مى كند. اگر درخواست دعا از ميت عبادت او محسوب شود، بايد درخواست دعا از انسان زنده هم عبادت اومحسوب شود. زيرا واقعيت عمل (درخواست دعا) در هر دو صورت يكى است و تفاوتى ندارد.

مقايسه شفاعت خواستن از پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) با شفاعت خواستن بتپرستان از بت ها، قياسى مع الفارق است. مشركين با اعتقاد به الوهيت و ربوبيت بت ها، از آنان درخواست شفاعت مى كردند، اما انسان موحدهرگز پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)را; اله و يا ربّ و يا زمامدار هستى نمى داند. بين اين دو طرز فكر فاصله اى بسيار است. اعمال و رفتار انسانها با نيّت آنها ارزيابى مى شود نه با صورت و شكل ظاهرى آن.