پيامبر با قوم هلاك شده خود سخن نمى گفت.

2 .((فَاَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَاَصْبَحُوا فِى دارِهِمْ جاثِمِينَ )*( الَّذِينَ كَذّبُوا شُعَيْباً كَأَنْ لَمْ يَغْنَوْا فِيها الَّذِينَ كَذَّبُوا شُعَيْباً كانُوا هُمُ الخاسِرِينَ )*(فَتَولّى عَنْهُمْ وَ قالَ يا قَوْمِ لَقَدْ أبْلَغْتُكُمْ رِسالات ِرَبِّى وَ نَصَحْتُ لَكُمْ فَكَيْفَ آسى عَلى قَوْم كافِرِينَ)).[1]

«سپس زمين لرزه آنها را فرا گرفت و صبحگاهان به صورت اجسادى بى جان در خانه هايشان مانده بودند . آنها كه شعيب را تكذيب كردند ]آنچنان نابود شدند كه[گويا هرگز در آن ]خانه ها[سكونت نداشتند! آنها كه شعيب را تكذيب كردند زيانكار بودند. سپس از آنان روى برتافت و گفت:«اى قوم من! من رسالتهاى پروردگار را به شما ابلاغ كردم و براى شما خيرخواهى نمودم با اين حال چگونه بر حال قوم بى ايمان تأسف بخورم!؟».

اين آيه، در مورد حضرت شعيب(عليه السلام) است و حاوى مكالمه شعيب با قوم خود بعد از هلاك شدن آنها مى باشد. نحوه دلالت آيه، مانند آيه قبل است. اگرارتباطى بين دنيا و برزخ نباشد و هلاك شدگان سخن شعيب را نشنوند، سخن گفتن شعيب با آنها چه معنايى دارد؟

3 .((وَاسْئَلْ مَنْ أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رُسُلنا اَجَعَلْنا مِنْ دُونِ الرَّحْمنِ آلِهَةً يُعْبَدُونَ)).[2]

«از رسولانى كه پيش از تو فرستاديم بپرس: آيا غير از خداوند رحمان معبودانى