گشتند و جز خدا، ياورانى براى خود نيافتند».

مطابق اين آيه، قوم نوح ابتدا غرق شدند و سپس وارد آتش گرديدند و درآنجا يار و ياورى براى خود نيافتند. آتشى كه در اين آيه مطرح شده، غير از آتش دوزخ در روز قيامت است. زيرا در آيه، پس از غرق شدن قوم نوح «اُغرقوا»، داخل شدن آنان در آتش جهنم «فادخلوا ناراً» مطرح شده است. يعنى; بلافاصله و بدون گذشت زمانى پس از غرق شدن، وارد آتش جهنم شده اند. اگر منظور ازآتش، آتش جهنم در روز قيامت بود، مناسب بود بفرمايد«فيدخلون ناراً» يعنى; در آينده وارد آتش خواهند شد.

3. ((حَتّى إذا جاءَ أحَدَهُمُ المَوْتُ قالَ رَبِّ ارْجِعُونِ )*( لَعَلِّى أَعْمَلُ صالِحاً فِيما ترََكْتُ كَلاّ إنَّها كَلِمَةٌ هُوَ قائِلُها وَ مِنْ وَرائِهِمْ بَرْزَخٌ إلى يَوْمِ يُبْعَثُونَ)).[1]

«تا زمانى كه مرگ يكى از آنها فرا رسد، مى گويد:«پروردگار من! مرا باز گردانيد *شايد در آنچه ترك كردم ]و كوتاهى نمودم[ عمل صالحى انجام دهم.» ]ولى به او مى گويند[ چنين نيست! اين سخنى است كه او به زبان مى گويد و پشت سر آنها برزخى است تا روزى كه برانگيخته شوند».

انسان كافر وقتى كه با مرگ روبرو مى شود، زندگى بعدى خود را سراسر تيره و تار مى بيند و گويى با چشمان خود عذاب دردناك الهى را مشاهده مى كند. از اين رو درخواست بازگشت به زندگى دنيا