روى قبر آنان و نماز گزاردن در آن بوده اند.

قرآن كريم بى آنكه نظرى را تخطئه و محكوم كند، هر دو پيشنهاد را بدين ترتيب نقل مى كند:

((كَذلِكَ اَعْثَرْنا عَلَيْهِمْ لِيَعْلَمُوا أنّ وَعْدَاللّهِ حَقٌّ وَ أنَّ السّاعَةَ لارَيْبَ فِيها، إذْيَتَنازَعُونَ بَيْنَهُمْ أَمْرهُمْ فَقالُوا ابْنُوا عَلَيْهِمْ بُنْياناً رَبُّهُمْ اَعْلَمُ بِهِمْ، قالَ الَّذِينَ غَلَبُوا عَلى أَمْرِهِمْ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَيْهِمْ مَسْجِداً)).[1]

«و اين چنين مردم را متوجّه حال آنها كرديم، تا بدانند كه وعده خداوند (در مورد رستاخيز) حق است و در پايانِ جهان و قيامِ قيامت شكى نيست; در آن هنگام كه ميان خود درباره كار خويش نزاع داشتند، گروهى مى گفتند:«بنايى بر آنان بسازيد ]تا براى هميشه از نظر پنهان شوند و از آنها سخن نگويند كه[ پروردگارشان از وضع آنها آگاهتر است.» ولى آنها كه از رازشان آگاهى يافتند ]و آن را دليلى بر رستاخيز ديدند[گفتند:«ما مسجدى در كنار ]مدفن[ آنهامى سازيم. ]تا خاطره آنها فراموش نشود[»..

مفسرين معتقدند، پيشنهاد اول از سوى مشركان مطرح شده است. زيرا در مورد اصحاب كهف گفته اند ((رَبُّهُمْ اَعْلَمُ بِِهِمْ)) «خدايشان آگاهتر به حال آنان است».

زيرا اين جمله، حاكى است كه آنان از هر نوع اظهارنظر درباره سرنوشت آنان خوددارى كرده و به طور دربست به خدا واگذار كردند،