((بَلى قادِرِين عَلى أنْ نُسَوّىَ بَنانَهُ)).[1]

«همان خداندى كه آفريد و منظم كرد».

در اين دو آيه، واژه تسويه در موردى استعمال شده است كه با شىء ديگر مقايسه نشده است.

اكنون كه موارد استعمال واژه تسويه روشن شد، به تفسير حديث ابى هياج باز مى گرديم.

اگر معناى «سويّته» در حديث مذكور مساوى و برابر نمودن قبر با زمين باشد (مساوى كردن دو چيز) لازم بود مفعول دومى را با حرف جرّبپذيرد، مثل«سويته بالارض».

حال آنكه تنها يك مفعول پذيرفته است (ضمير«ه» در سويته).

اكنون كه واژه«سوّيته» نمى تواند به معناى اول بكار رفته باشد، حتماً به معنى دوم است. يعنى; صفت خود قبر را ـ بدون توجه به زمين كنار آن ـ بيان مى كند و معناى آن، مسطح و صاف نمودن قبر و اعوجاج و پستى بلندى نداشتن آن است. شارحان نيز حديث مذكور را به همين صورت معنا كرده اند. از آنجا كه تسطيح و صاف نمودن قبر جزء سنّت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) بوده و گوژ پشت ساختن قبر بدعت به شمار مى رفت، على(عليه السلام) دستور داد با اين بدعت مبارزه شود و هر قبركوهانى شكل را صاف نمايند.