توضيح آنكه، لفظ «تسويه» به دو معنى استعمال مى شود:

1. به معناى مساوات و برابرى دو چيز با يكديگر. در اين معنا با دو مفعول متعدى مى شود و مفعول دوم آن با حرف تعديه اى مانند«بـ» همراه است. مانند اين آيه قرآن:

((إذْ نُسَوّيْكُمْ بِرَبِّ العالَمِين)).[1]

«چون شما را با پروردگار عالميان برابر مى شمرديم».

و يا آنجا كه خداوند حال كافرين را در روز قيامت توصيف مى كندمى فرمايد:

((يَوْمَئِذ يَوَدّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ عَصَوُا الرَّسُولَ لَوْ تُسَوّّى بِهِمُ الأرْضَ وَ لا يَكْتُمُونَ اللّهَ حَدِيثاً)).[2]

«در آن روز آنها كه كافر شدند و با پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) به مخالفت برخاستند آرزو مى كنند كه اى كاش ]خاك بودند[ و خاك آنها با زمينهاى اطراف يكسان مى شد. در آن روز سخنى را نمى توانند از خدا پنهان كنند».

2. تسويه به عنوان صفتى براى خود شىء، بدون آنكه با چيز ديگرى مقايسه شود. در اين معنا فقط يك مفعول مى پذيرد. مانند:

((اَلّذِى خَلَقَ فَسَوّى)).[3]

«همانا خداوندى كه آفريد و منظم كرد».