علوم انسانى و تربيتى و با وجود پيدايش رشته ها و شاخه هاى فراوان براى علوم انسانى، غالباً كوشش هاى دانشمندان اين علوم در رهبرى اجتماع به سوى يك سعادت واقعى، عقيم و بى نتيجه مانده است علت بزرگ عقيم ماندن تلاش ها اين است كه نظام تربيتى بر اساس مادى گرى و ماده پرستى و انقطاع از خدا و ماوراى طبيعت است; روش هايى است بر اساس فيزيك و غفلت از متافيزيك و چون تربيت در چنين نظام هايى، يك بُعدى است، نمى تواند به نتيجه مطلوب برسد.

بنابراين، براى رسيدن به هدف عالى، چاره اى جز اين نيست كه دگرگونى عظيم در سيستم هاى تربيتى و نظام هاى پرورشى پديد آيد و متدهاى تربيتى بر اساس «متافيزيك» و اعتقاد به خداى بزرگ استوار شود; خدايى كه بشر را با مسؤوليت هاى بزرگ آفريده است و در سراى ديگر ـ كه آغاز زندگى نو است ـ به تمام اين مسؤوليت ها دقيقاً رسيدگى خواهد شد و هر فردى متناسب كردار و رفتار خود، كيفر و پاداش خواهد داشت. زمانى كه اعتقاد به خدا و مذهب و توجه به سراى ديگر، اساس نظام هاى تربيتى انسان ها را تشكيل ندهد، كليه كوشش هاى بين المللى و منطقه اى براى اصلاح جوامع، عقيم و بى ثمر خواهد ماند.

گواه زنده

اكنون در اين جا تلاش يك ملت بزرگ صنعتى را كه سنت هاى اصيل دينى را به دست فراموشى سپرده اند و دين و مذهب، جز لعابى شيرين، روى مادى گرى تلخ آنان نيست، براى اجراى يك برنامه اصلاحى، يادآور مى شويم