بحث، از ديگر كرانه هاى وجود او غافل و بى خبرند و ضرر اين گروه از كارشناسان امور تربيتى، بسيار سهمگين و هولناك است.

برخى ديگر از كارشناسان امور تربيتى ـ كه تمايلات ماترياليستى و مادى گرى دارند و زيربناى افكار آنان را اصالت ماده و انكار ماوراى آن تشكيل مى دهد ـ در روش بحث خود غالباً به پرورش تن اهميت مى دهند، نه روح و روان و به جاى تعديل غرايز و رهبرى آن، به ارضا و اشباع هر چه بيشتر آن مى پردازند اصلاح آن; با سوادانى مى پرورانند كه زمين و فضا و دريا را جولانگاه خود قرار مى دهند و با روشن كردن جرقه اى، جهان را به آتش مى كشند، نه انسان هاى كاملى كه به فضايل انسانى آراسته شوند و نوع پرورى و تفاهم را پيشه خود سازند.

در اين نظام هاى اخلاقى ـ خواه از كشورهايى برخيزد كه رسماً به مادى گرى و ماده پرستى و انكار ماوراى طبيعت معروف هستند و يا از كشورهايى كه هنوز حفظ صليب و خدايان سه گانه، مايه افتخار و مباهات آنهاست ـ خلأ روحى انسان تنها با دانش، حرص تسلط بر منابع طبيعى و انرژى هاى جهان، گسترش و توسعه قدرت و اشباع غرايز پر مى شود و ديگر در فضاى روح انسان، جايگاهى براى ملكات انسانى و فضايل اخلاقى ـ كه شرق و شرقى به آن مى نازد ـ باقى نمى ماند.

مسابقه دولت هاى بزرگ جهان ـ كه براى علوم تربيتى و انسانى، ده ها دانشكده و صدها متفكر استاد دارند ـ در ساختن سلاح هاى مخرب و ويرانگر، در گسترش پايگاه هاى نظامى، در استخدام مغزهاى علمى براى تحصيل نيروى رزمى بيشتر، گواه زنده بر گفتار ماست; زيرا با وجود گسترش