«آيا به زمين نمى نگريد، كه چگونه گسترده شده است؟».

برخى[1] آيه اخير را گواه بر مسطح بودن زمين گرفته اند; ولى از اين نكته غفلت ورزيده اند كه مسطح بودن به معناى ضد كروى، يك نوع اصطلاح هندسى است كه پس از نزول قرآن پيدا شده است، مقصود از جمله «سطحت» در آيه، همان گسترش آن است و لذا مفسران عالى قدر آيه اخير را چنين تفسير مى كنند:«كيف بسطها ووسعها...».[2]

علاوه بر اين، سطح داشتن زمين، مانع از كرويت آن نيست; زيرا هر كره اى براى خود سطح دارد و از اين رو در هندسه كره را يكى از اقسام سطح به شمار آورده اند.

2. راز آفرينش كوه ها و نهرها

3. (...وَجَعَلَ فِيها رَواسِىَ وَأَنْهاراً).

«در آن (زمين) كوه ها و جوى ها آفريد».

قرآن مجيد در سوره هاى متعددى درباره آفرينش كوه ها سخن گفته و راز خلقت و اسرار وجود آنها را با تعبيرات گوناگونى روشن ساخته است. از ميان رازها، بيشتر روى استقرار و آرامشى كه در پرتو كوه ها نصيب ساكنان زمين شده است تكيه كرده و وجود آنها را مانع از پديد آمدن حركات ناموزون و اضطراب و نوسان، معرفى مى نمايد و در سوره هاى متعددى[3] مى فرمايد:

(وَأَلْقى فِى الأَرْضِ رَوَاسِى أَنْ تَمِيدَ بِكُمْ).

«در زمين كوه هايى افكند تا حركات آن، شما را مضطرب نسازد».