روى همين جهت، قرآن حركت عمومى ماه و خورشيد و همه كرات آسمانى را محدود به «اصل معين» نموده آن جا كه مى فرمايد: (كُلٌّ يَجْرى لأَجَل مُسَمًّى).

پايان پذيرى حركات كرات

اين آيه بر خلاف انديشه هاى[1] رايج زمان نزول و قرآن، كه فلك و آن چه را در آن جاى گرفته بود، ابدى و غير قابل زوال مى پنداشتند، حركت ماه و خورشيد و حركت هر آن چه در آسمان هاست را به مدت [2]معينى محدود مى نمايد و از آن مدت، با «اجل مسمى» تعبير مى آورد.

پيش از آن كه درباره محدود بودن اين حركات سخن بگوييم لازم است درباره «اجل مسمى» از نظر قرآن، توضيحاتى بدهيم:

1. «اجل» در لغت عرب، به معناى مدتى است كه براى انجام عمل و يا قراردادى تعيين مى نمايند. گاهى اين لفظ در خود مجموع مدت به كار مى رود; مانند:

(...أَيَّمَا الأَجَلَيْنِ قَضَيْتُ فَلا عُدْوانَ عَلَىَّ...).[3]

«هر يك از اين دو مدت را به سر ببرم نبايد تجاوزى بر من شود».

گاهى به معناى پايان مدت مى آيد; مانند: