آن باشد و مى گفتند:

(مَا لِهَذا الرَّسُولِ يَأْكُلُ الطَّعَامَ وَيَمْشِى فِى الأَسْواقِ).[1]

«چرا اين پيام آور، غذا مى خورد و يا در بازار راه مى رود (و سرانجام چرا سيماى بشرى دارد؟)».

اين اعتراض و امثال آن، نمونه درك و شيوه تفكر آنان است و ديگر فكر نمى كردند نخستين پايه هدايت، موضوع هم نوع بودن است و هرگاه بنا باشد فرشته اى ما را هدايت كند، ناچار بايد جامه انسانيت بر تن كند، تا در پرتو الفت و انس، كه لازمه هم نوعى است، ما را از زشتى ها و بدى ها باز دارد و به سوى سعادت و خوشبختى دعوت كند.

قرآن مجيد به اين حقيقت در يكى از آيات تصريح كرده و مى فرمايد:

(وَلَوْ جَعَلْنَاهُ مَلَكاً لَجَعَلْنَاهُ رَجُلاً).[2]

«هرگاه براى هدايت شما فرشته اى را تعيين كنيم بايد او را به صورت انسانى قرار دهيم».

در جاى ديگر مى فرمايد: اگر فرشتگانى در روى زمين مستقر بودند و مى خواستيم براى آنان پيامبرى اعزام كنيم، به حكم لزوم سنخيت بايد براى ابلاغ فرمان وحى به سوى فرشتگان، فرشته اى را برگزينيم و به سوى آنان بفرستيم، چنان كه مى فرمايد:

(قُلْ لَوْ كَانَ فِى الأَرْضِ مَلائِكَةٌ يَمْشُونَ مُطْمَئِنِّينَ لَنَزَّلْنَا عَلَيْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ مَلَكاً رَسُولاً).[3]