مجهزند، برود در اين صورت بهره مردان الهى در اين درگيرى چندان چشمگير نخواهد بود; زيرا هدف پيامبران نابود كردن طرف مقابل نيست، بلكه هدايت و رهبرى آنان به سوى سعادت و خوشبختى است و جذب اين دسته به اين هدف، بسيار كم رخ مى دهد.

دقت در آيه مورد بحث گواهى مى دهد كه گروهى از مشركان موضوع رهبرى پيامبر اسلام را از سه جهت مورد انتقاد قرار داده و اشكالاتى به شرح زير داشتند:

1. چرا اين پيامبر داراى همسر و فرزند است؟

2. چرا معجزه هاى مورد نظر آنان را نمى آورد؟

3. در نهايت چرا شريعت و آيين وى با آيين پيامبران پيشين تفاوت دارد؟ و حتى گاهى حكمى را كه خود او قبلاً تصديق و امضا كرده بود بعداً نسخ مى كند؟

اين اشكالات كودكانه، كه دهن به دهن در ميان مردم شبه جزيره مى گشت، چرخ عظيم و پرقدرت نهضت آسمانى را، كه به وسيله پيامبر اسلام به گردش درآمده بود، از تحرك و پيشرفت باز مى داشت و رسول گرامى را بر آن مى داشت كه بنشيند و به حل اشكالات آنان بپردازد.

پاسخ انتقاد اوّل: آيه مورد بحث با خلاصه گويى ويژه قرآن، به هر سه اشكال آنها پاسخ مى گويد و در پاسخ انتقاد نخست چنين مى فرمايد:

داشتن همسر و فرزند با منصب رهبرى از جانب خدا منافات ندارد و پيش از پيامبر اسلام انبياى گذشته نيز داراى همسر و فرزند بودند چنان كه مى فرمايد:

(وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلاً مِنْ قَبْلِكَ وَجَعَلْنا لَهُمْ أَزْواجاً وَذُرِّيَّةً).

«پيش از تو پيامبرانى فرستاديم و براى آنان همسران و فرزندانى قرار داديم».

گاهى مشركان مقام رهبرى الهى را بالاتر از آن مى دانستند كه بشرى عهده دار