تفسير مى كنند:«الف» به «اللّه» و لام به «لطيف» و ميم به «مجيد» و راء به «رحمان» اشاره دارد و در عين حال سوگند به آنها نيز هست. بنابراين معناى آيه مورد بحث ما چنين مى شود:«به خداى لطيف و مجيد و رحيم سوگند»، اين آيات كتاب است و آن چه از پروردگار تو نازل شد صحيح است.

از ميان مفسران اين نظر را ابن عباس و سدى و عكرمه برگزيده اند.[1] ابن عباس مى گويد: ممكن است كه «الف» به «احديت و اوليت و آخريت و ازليت و ابديت» خداوند و «لام» به اسم مبارك «لطيف» و «ميم» به اسماى «ملك»، «مجيد» و «منان» اشاره بوده باشد.

باز مى گويد: «كهيعص» يك نوع ستايشى است از خداوند در مورد خويش و «كاف» به «كافى» اشاره دارد و «هاء» به «هادى» و «عين» به «عالم» و «صاد» به «صادق».

گاهى گفته مى شود كه اين حروف، خود اسماى الهى هستند نه اشاره به آنها. از اميرمؤمنان نقل شده كه مى فرمود: «يا كهيعص!»، «يا حم عسق!».

و نيز گفته مى شود كه اين حروف اجزا و قطعاتى از اسماى الهى اند كه اگر با هم تركيب شوند به صورت يكى از اسما در مى آيند; مثلاً هرگاه «الر» و «حم» و «نون» را با هم تركيب كنيم مجموع آنها «الرحمان» مى شود اگر چه اِعمال چنين تركيبى در حروف ديگر در توان ما نيست.

اين سه نوع تفسير، كه امام رازى آن را نظر دوم و سوم و پنجم قرار داده است قريب و نزديك به هم هستند و از اين جهت ما همه را تحت نظر اول ذكر كرديم و هم چنين چهار نظر ديگرى كه آنها را امام رازى نظر ششم و هفتم و هشتم و نهم ذكر