هر موجودى ديگر موافق باشد; مانند نمو و رشد و گردش خون و ضربان قلب براى انسان و مقصود از«سجده از روى كراهت» پذيرش يك سلسله روى دادهايى است كه با طبع موجودى سازگار نباشد; مانند مرگ ها و بلاهايى كه انسان را پيش از وصول به پايان عمر، به فنا و نيستى محكوم مى سازد.

در قرآن مجيد در آيه ديگرى نيز لفظ رغبت و كراهت درباره آسمان ها و زمين به كار رفته است و طبعاً مقصود همان است كه گفته شد. چنان كه مى فرمايد:

(...فَقَالَ لَهَا ولِلأَرْضِ ائتِيَا طَوْعاً أَوْ كَرْهاً قَالَتا أَتَيْنَا طَائِعينَ).[1]

«به آسمان و زمين خطاب نمود (بياييد) و فرمان مرا (در پذيرش هر نوع تبدلات و تغييرات) از روى اراده يا كراهت بپذيريد. گفتند: به رغبت پذيرفتيم».

بنابراين پذيرش وجود و قبول هر نوع تصرف، خواه موافق طبيعت موجود باشد يا مخالف آن، خضوع و اظهار كوچكى در برابر خداست چيزى كه هست به يك معنا همه اين پذيرش ها از روى ميل و رغبت است و به يك معنا آن قسم از حوادث، كه بر خلاف مسير طبيعى موجود باشد در پذيرفتن آن نوعى كراهت وجود دارد.

نه تنها وجود هر موجودى در قبضه قدرت اوست، بلكه سايه هاى اجسام در گردش و تحولات خود، تابع اراده و خواست او هستند و هنگام صبح و عصر در دو طرف جسم سايه هاى چشمگيرى ديده مى شود كه همگى در پرتو اراده نافذ اويند.

آيا شايسته است كه هر موجودى با سايه هاى خود در برابر خدا ابراز كوچكى كند، امّا انسان مشرك از سجده در برابر خدا امتناع ورزد به خصوص اين كه خداوند انواع موجودات زمين و آسمان را در برابر انسان خاضع ساخته است؟