عبادت را پرورش مى دهند، اشاره مى نمايد و به عامل اوّل (خداوند جهان، كمال مطلق و از هر نقص و عيبى پيراسته است) از دو راه رهبرى مى كند:

1. ذات او مظهر كمال و جلال است و فرشتگان و رعد آسمانى او را از هر عيب و نقص تنزيه مى كنند و موجودى كه از هر عيبى پيراسته گردد جز كامل مطلق نمى تواند باشد.

2. قدرت نامحدود خداوند را كه آفرييننده برق و پديد آرنده ابرهاى گرانبار[1] و خالق صاعقه هاى آتشين است، تشريح مى نمايد.

آيا موجودى كه از هر عيب و نقص پيراسته است و رعد با صداى مهيب خود، جهانيان را به عظمت او رهبرى مى كند و فرشتگان آسمان ها او را ستايش و تنزيه مى نمايند. شايسته عبادت و پرستش است يا، اجسام بى روح زمينى و آسمانى كه سراپا نقص و احتياج و نياز هستند؟

قرآن براى عامل ديگر، كه انسان را به عبادت و پرستش خدا دعوت مى كند، با مثال لطيفى كه در آيه 14 وارد شده است، اشاره مى نمايد و مى فرمايد:«دعوت حق، از آن اوست».

قرآن با اين جمله، دو نوع دعوت و اظهار نياز ثابت مى كند: يكى حق و ديگرى باطل. هرگاه انسان نياز خود را به مقامى اظهار كند كه بينا و شنوا و قادر و توانا باشد وى مى تواند نياز او را برطرف كند، چنين دعوت و عرض حاجتى، حق خواهد بود و غير آن باطل و بى حاصل شمرده خواهد شد.

سپس مى گويد: ستايش و پرستش مخصوص مقامى است كه بتواند نياز ستايش كننده را برطرف سازد و چنين شخصى جز خدا، كسى ديگر نيست. توقع