بِشَىْء إِلاّ كَبَاسِطِ كَفَّيْهِ إِلَى الْمَاءِ لِيَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبالِغِهِ وَمَا دُعَاءُ الْكَافِرينَ إِلاّ فِى ضَلال).

«دعوت حقيقى از آن اوست (و نبايد كسى جز او را، معبود و برآورنده نيازمندى خواند). كسانى كه جز او را مى خوانند هرگز آنان از اين دعوت سودى نمى برند مگر (مانند تشنه اى بر نقطه اى مانند سر چاه بنشيند و) دو دست خود را به سوى آب باز كند (و انتظار داشته باشد كه) آب به دهان او برسد، در صورتى كه هرگز با اين وضع (آب به دهان او) نخواهد رسيد (همان طور كه اين فرد از كار خود نتيجه نمى گيرد بت پرستان نيز از دعوت خدا نتيجه اى نمى گيرند). دعوت كافران (و پرستش بتان) جز گمراهى چيزى نيست».

مجموع اين آيات گواه و يا گواه هاى روشن و استوار بر نفى معبودى جز خداوند است و هدف از اين دلايل، بيدار ساختن افكار مشركان و هدايت آنان به سوى توحيد خداست كه جز او را، معبود و يا آفريدگار جهان ندانند.

جاى گفتگو نيست كه موقع نزول اين آيات، قسمت اعظم شبه جزيره و مناطق زيادى از جهان را بت پرستى فرا گرفته بود: گروهى اين بت ها را جلوه گاه خدا و يا خدايان و شفيع ميان خالق و مخلوق و شايسته عبادت مى دانستند، بدون اين كه آنها را خالق و رازق بدانند و كارهاى مخصوص خدا را مانند آفريدن و روزى دادن، به آنها نسبت دهند و گروهى ديگر، اجرام سماوى و بت ها را آفريننده و روزى دهنده مى دانستند. اين دسته نسبت به گروه نخست در اقليت بودند.

در هر حال، خواه آنها را فقط معبود و شايسته ستايش بدانند، يا علاوه بر مقام معبودى آنها را مبدأ كار و مؤثر در جهان طبيعت قلمداد كنند، عبادت و پرستش، تواضع، خضوع و بندگى، درخواست حاجت و رفع نيازمندى، مخصوص