پوسته ديرينه به جهان عرضه بدارند و در گسترش آن بكوشند.

ما از ميان تجديد نظرهاى آنان تنها دو مورد را يادآور مى شويم و موارد ديگر را به وقت ديگر موكول مى كنيم.

1. ماركسيسم معتقد بود كه انقلاب در همه جا بايد انقلاب كارگرى باشد و انقلاب دهقانى كه مربوط به عصر پيش از سرمايه دارى است نمى تواند دالان سوسياليسم باشد، ولى در انقلاب روسيه انقلاب، انقلاب دهقانى بود و پرولترها نقش بنيادى نداشتند، فقط مى توانستند با طبقه دهقان، كه 85% جمعيت زحمتكش روسيه را تشكيل مى داد، همگام گردند.

از اين جهت لنين درباره انقلاب روسيه چنين نوشت: جهش واقعى انقلاب روسيه هنگامى براستى آغاز خواهد شد كه توده دهقان همگام با پرولترها يك نقش انقلابى فعال ايفا كند.

اين حقيقت را فيلسوف مشهور روسى، نيكلا برويائف، در فاصله بين دو جنگ جهانى به طور روشن يادآور شده است. و مى گويد: روسى شدن مكتب ماركس به اين نتيجه منتهى مى شود كه عليرغم گفته «ماركس»، انقلاب بايستى به جاى آنكه در كشورهاى صنعتى داراى طبقه پرولتر قدرتمند رخ دهد، در كشورهاى عقب مانده زراعتى با اكثريت روستايى انجام شود.

طبقه دهقان، از نظر ماركس، ارتجاعى شمرده مى شد، ليكن اكنون آن را به يك طبقه انقلابى تبديل مى كنند، تا انقلاب اشتراكى نه در آمريكا و انگلستان و فرانسه، بلكه در بلغارستان و رومانى ومجارستان و شايد در چين و هند صورت گيرد ، و بدين ترتيب مكتب ماركس بكلى دگوگون مى شود.

2. اصول چهارگانه ديالكتيك به كليه ماركسيستها آموخت كه تضادهاى