فرزند مسلمه در پاسخ، پس از مقدمه اى، انگيزه معاويه را از اين نامه پراكنى توضيح مى دهد ومى گويد:

تو جز دنيا چيزى را نمى خواهى وجز هوى وهوس از چيزى پيروى نمى كنى.پس از مرگ عثمان، از او دفاع مى كنى، ولى در حال حيات او را خوار ساختى واو را يارى نكردى.[1]

مضمون نامه هاى معاويه وانگيزه هاى او

مضمون نامه هاى معاويه كاملاً تحريك آميز بود ونويسنده مى كوشيد با دست گذاشتن بر نقاط قوّت مخاطبان، آنها را به مخالفت امام (عليه السلام) برانگيزد. فى المثل، فرزند عمر را براى قبضه كردن خلافت مى خواند، چون او ناظر شورا بوده است. سعد وقّاص چون عضو شوراى شش نفرى وهمتاى طلحه وزبير بود، عضويت او را در شورا به رخ او مى كشد و او را به پيمودن را طلحه وزبير دعوت مى كند.ومحمّد بن مسلمه را سوار كار انصار وبسيج كننده مهاجران مى خواند وياد آور مى شود كه آنان براى جبران گذشته، كه عثمان را يارى نكردند، هم اكنون بپا خيزند و او را يارى كنند.

مجموع اين نامه ها مى رساند كه معاويه جز برهم زدن نظام وتحريك جامعه اسلامى بر ضدّ على(عليه السلام) هدف ديگرى نداشت وبر فرض اينكه بپذيريم او ولى دم عثمان بوده است، هرگز قابل توجيه نيست كه براى انتقام خون يك مسلمان بتوان مسلمانان را به جان هم انداخت.معاويه اصرار مىورزيد كه حتى خليفه بايد از طريق شورا برگزيده شود. عده اعضاى شوراى عمر از شش نفر تجاوز نمى كرد. اگر گزينش شورا تكليف آفرين است، اتّفاق مهاجر وانصار، به طريق اولى، الزام آور است. همگان مى دانيم كه امام (عليه السلام) از طريق مهاجرين وانصار به اين مقام برگزيده شد.آن حضرت در خانه خود نشسته بود كه مردم به آنجا هجوم آوردند وبا