نامه معاويه به سعد وقّاص

معاويه طىّ نامه اى به سعد وقّاص، فاتح سرزمين ايران، چنين نوشت:

شايسته ترين مردم براى كمك به عثمان شوراى قريش بود. آنان او را برگزيدند وبر ديگران مقدّم داشتند.طلحه وزبير به كمك او شتافتنند وآنان همكاران تو در شورا وهمانند تو در اسلام بودند. امّ المؤمنين(عايشه) نيز به كمك او شتافت. شايسته تو نيست كه آنچه را آنان پسنديده اند مكروه بشمارى وآنچه را كه آنان پذيرفته اند رد كنى. ما بايد خلافت را به شورا باز گردانيم.[1]

پاسخ سعد وقّاص

عمر بن خطّاب افرادى را وارد شورا كرد كه خلافت براى آنان جايز بود.هيچ كس از ما بر خلافت شايسته نبود مگر اينكه ما بر خلافت او اتّفاق كنيم.اگر ما فضيلتى را دارا بوديم، على نيز آن را دارا بود ضمن آنكه على داراى فضايل بسيارى است كه در ما نيست.واگر طلحه وزبير در خانه خود مى نشستند بهتر بود.خدا امّ المؤمنين را براى كارى كه انجام داد بيامرزد.[2]

معاويه در نامه خود كوشيد كه براى خليفه سوّم فضيلتى برتر از ساير اعضاى شورا ثابت كند، ولى سعد وقّاص آن را نپذيرفت وزمامدارى وجلو افتادن وى را از طريق رأى اعضاى شورا توجيه مى كند ودر ضمن از طلحه وزبير انتقاد مى نمايد.

نامه معاويه به محمّد بن مسلمه

معاويه در اين نامه او را فارس انصار خوانده ودر پايان نامه مى نويسد:

انصار، كه قوم تو باشند، خدا را نافرمانى كرده وعثمان را خوار ساختند وخدا از تو واز آنان در روز رستاخيز سؤال خواهد كرد.[3]