هر نوع قيام را فتنه مى پنداشت ومردم را از يارى كردن امام (عليه السلام) باز مى داشت.

ابو موسى پيش از بيعت مهاجرين وانصار با امام (عليه السلام) والى كوفه بود وپس از روى كار آمدن آن حضرت، به صلاحديد مالك اشتر، در پُست خود باقى ماند. آنچه امام را بر ابقاى او د رمقام خود واداشت، علاوه بر نظر مالك اشتر، پيراستگى ابوموسى از اسراف در بيت المال وحيف وميل آن بود واز اين حيث با ساير استانداران عثمان تفاوت وتمايز داشت.

بارى، امام(عليه السلام) چاره را آن ديد كه شخصيتهايى را به كوفه اعزام كند ودر اين مورد نامه هايى براى ابو موسى ومردم كوفه بفرستد تا زمينه را براى اعزام نيرو آماده سازند ودر غير اين صورت، به عزل استاندار ونصب ديگرى بپردازد. اينك شرح كارهايى كه امام(عليه السلام)در اين زمينه انجام داد:

1ـ اعزام محمّد بن ابى بكر به كوفه

امام (عليه السلام) محمّد بن ابى بكر ومحمّد بن جعفر را همراه با نامه اى به كوفه اعزام كرد تا در يك مجمع عمومى نداى استمداد او را به سمع مردم كوفه برسانند، ولى سماجت ابو موسى در رأى خود، تلاش هر دو نفر را بى نتيجه ساخت.هنگامى كه مردم به ابوموسى مراجعه مى كردند، مى گفت:«اَلْقُعُودُ سَبِيلُ الآخِرَةِ وَ الْخُروجُ سَبِيلُ الدُّنْيا» [1]. يعنى: در خانه نشستن راه آخرت وقيام راه دنيا است(هر كدام را مى خواهيد برگزينيد!).از اين رو،نمايندگان امام (عليه السلام) بدون اخذ نتيجه كوفه را ترك گفتند ود رمحلى به نام «ذى قار» با آن حضرت ملاقات كردند وسرگذشت خود را بيان داشتند.

2ـ اعزام ابن عبّاس واَشتر

امام (عليه السلام) در اين مورد نيز، همچون ديگر موارد، بر آن بود كه تا كار به بن