بست نرسد دست به اقدام شديدتر نزند. لذا مصلحت ديد كه پيش از اعزام ابو موسى دو شخصيت نامى ديگر، يعنى ابن عبّاس ومالك اشتر، را به كوفه روانه سازد تا از طريق مذاكره مشكل را بگشايند. پس به اشتر فرمود: كارى را كه انجام دادى واكنون نتيجه بدى داده است بايد اصلاح كنى. آن گاه هر دو نفر رهسپار كوفه شدند وبا ابو موسى ملاقات ومذاكره كردند.

اين بار ابو موسى سخن خود را در قالب ديگرى ريخت وبه آنان چنين گفت:

«هذِهِ فِتْنَةٌ صَمّاءُ، النَّائِمُ فِيها خَيْرٌ مِنَ الْيَقْظانِ وَ الْيَقْظانُ خَيْرٌ مِنَ الْقاعِدِ وَ الْقاعِدُ خَيْرٌ مِنَ الْقائِمِ وَالْقائِمُ خَيْرٌ مِنَ الرّاكِبِ والّراكِبُ خَيْرٌ مِنَ السّاعِي».[1]

اين شورشى است، كه انسان خواب در آن بهتر از بيدار است وبيدار بهتر از نشسته واو بهتر از ايستاده واو بهتر از سوار وسوار بهتر از ساعى است.

سپس افزود:شمشيرها را در غلاف كنيد و...

اين بار نيز نمايندگان امام، پس از سعى وتلاش بسيار، مأيوسانه به سوى امام (عليه السلام) باز گشتند واو را از عناد وموضعگيرى خاصّ ابوموسى آگاه ساختند.

3ـ اعزام امام حسن(عليه السلام) وعمّار ياسر

اين بار امام (عليه السلام) تصميم گرفت كه براى ابلاغ پيام خود از افراد بلند پايه تر كمك بگيرد وشايسته ترين افراد براى اينكار فرزند ارشد وى حضرت مجتبى (عليه السلام)وعمّار ياسر بودند. اوّلى فرزند دختر پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) بود كه پيوسته مورد مهر او بود ودوّمى از سابقان در اسلام كه مسلمانان ستايش او را از رسول اكرم (صلى الله عليه وآله وسلم) بسيار شنيده بودند. اين دو بزرگوار نيز با نامه اى از امام(عليه السلام) وارد كوفه شدند. نخست حضرت مجتبى (عليه السلام)نامه امام(عليه السلام)را، كه بدين مضمون بود، بر مردم