وهمانند آن را ايجاد مى كنيم كه از جهاتى با هم متّفق وهمآهنگ مى باشند واز جهاتى باهم اختلاف دارند. چنانكه جريان در باره شعر شاعر چنين است.

بنابر اين با يك محاسبه ساده، آن هم به دور از تعصّب مى توان محور بحث را تعيين كرد ودر باره آن قضاوت نمود. ولى متأسّفانه در كلمات قائلان به عدم خلقت، موضوع بحث تعيين نگرديده است.

بازى با الفاظ

ابن تيميّه662ـ728 احياگر عقيده سلفيها در قرن هشتم، با هوشيارى دريافت كه: توصيف قرآن با قديم بودن با اصول توحيد موافق نيست،ازاين جهت به فكر اصلاح عقيده در آمد وگفت:«همچنان كه أحدى از سلفيها قرآن را مخلوق ندانسته، همچنين كسى از آنان آن را قديم معرّفى نكرده است ونخستين كسى كه قرآن را قديم ناميد «عبد اللّه بن كلاب» بود».[1]

انسان به راستى از اين گفتار در شگفت ميماند زيرا حاصل گفتار او اين است كه:قرآن مخلوق نيست. ولى نمى توان او را قديم خواند. اكنون از او سؤال مى شود:

مگر ميان اين دو صفت تفاوتى وجود دارد كه با يكى مى توان قرآن را توصيف كرد نه با ديگرى؟ چيزى كه مخلوق نيست جز قديم نمى تواند باشد، اين جاست كه بايد گفت: اين نوع بحث، جز بازى با الفاظ چيزى نيست.