قرار نداده به ظهور جمله اهميت مى دهند، ودر گذشته ياد آور شديم كه پيروى از ظهور تصديقى تأويل نيست، بلكه خلاف آن تأويل است واگر به آن تأويل گفته مى شود، به خاطر مخالفت با ظهور مفردات است وظهور مفردات چندان ارزشى ندارد.

براى روشن شدن اين نوع تأويل، از ياد آورى امورى ناگزيريم:

1ـ معنى استواء در قرآن ولغت

قرآن از جلوس ونشستن بر روى چيزى از كلمه «قعود» كمك مى گيرد، ميفرمايد:(الذين يذكرون اللّه قياماً وقعوداً وعلى جنوبهم)(آل عمران/191)

«آنانكه خدا را ايستاده و نشسته وبر پهلوهاى خويش ياد مى كنند.» ودر آيه ديگر مى فرمايد: (فإذا قضيتم الصلوة فاذكروا اللّه قياماً وقعوداً وعلى جنوبكم) (نساء/103)

«آنگاه كه از نماز فارغ شديد، خدا را ايستاده ونشسته وبر پهلوهاى خويش ياد كنيد».

در حالى كه لفظ استوا را در معنى جلوس ونشستن ويا استقرار به كار نمى گيرد، بلكه با آن در همه جا به تسخير وتسلّط واستقلال اشاره مى كند، حتى آنجا هم كه با جلوس و قعود همراه باشد، به كارگيرى اين لفظ به خاطر وجود تسلطى است كه در جالس است، براى روشن شدن مطلب، آياتى را مى آوريم:

الف ـ قرآن در باره گياهى كه از ضعف، به قوت واز ريزى به درشتى رو مى آورد وسرانجام بر اثر استحكام وقوت به جاى خود مى ايستد، كلمه «استوى» به كار مى برد.

(كزرع أخرج شطأه فآزره فاستغلظ فاستوى على سوقه يعجب الزراع نباته) (فتح/29)