وعده خود عمل كند، به خاطر صادق بودن به وعيد خود هم نيز عمل مى نمايد واگر بنده اى بدون توبه بميرد، قطعاً معذب خواهد بود.

اينها القابى است كه موافق و مخالف به آنان داده و قسمتى از آنها از مصاديق «تنابز» به القاب است. شايسته اين است كه به آنان فقط معتزله بگوييم واز ديگر القاب دورى بجوييم.

اصالت كلام شيعه ونظريه احمد امين

احمد امين مصرى وكسانى چون او كه در داورى عجولند، از مشاهده مشتركات ميان دو مكتب تصور كرده اند كه شيعه عقايد خود را از معتزله گرفته اند.مى گويد: من كتاب «الياقوت» ابو اسحاق ابراهيم كه از قدماى متكلمين شيعه است را خواندم. موقع خواندن فكر ميكردم كتابى از كتب معتزله را مى خوانم.تنها تفاوتى كه در آن بود، در قسمت امامت بود كه نظريه مؤلف با معتزله تغاير داشت.

اين اشتباه اختصاص به «احمد امين» ندارد، بلكه برخى خاور شناسان نيز همين اشتباه را تكرار كرده اند. «آدام متز» در كتاب خود «الحضارة الإسلامية في القرن الرابع الهجري» مينويسد: شيعه تا تاريخ 334 مذهب كلامى خاصى نداشت. واصول كلامى خود را از معتزله گرفته اند، حتى ابن بابويه دانشمند بزرگ شيعه در قرن چهارم، خود در نگارش كتاب «علل الشرائع» راه معتزله را پيموده واز علل اشيا بحث نموده است. سرانجام چنين نتيجه گيرى ميكند: شيعه از نظر عقيده و مذهب، وارث معتزله بوده است.[1]

اشتباه اين خاور شناس، در اين چند سطر يكى نيست. او مدعى است تا