نظر را بغدادى نيز در الفرق بين الفرق آورده است وعبارتش اين است كه: آنان به خاطر ابداء نظر المنزلة بين المنزلتين از همه امت، منعزل شدند. وحاصل اينكه از فرق اسلامى فاصله گرفتند.

5ـ علت ناميدن اين گروه به معتزله اين است كه مرتكب كبيره را از ايمان وكفر منعزل ميدانند، نه مؤمن مى شمارند ونه كافر مسعودى اين نظريه را ياد آور شده است.[1] ودر حقيقت مرتكب را از هر دو گروه جدا كردند.

در هر حال نظريه سوم معروف ونظريه چهارم وپنجم به اعتبار نزديكتر است، زيرا غالباً اسامى مكتبها بيانگر نكته اصلى مكتب است واين جهت در چهارم و پنجم وجود دارد وعلت اعتزال يكى از دو وجه است، يا خودشان با نظريه «بين الأمرين» از امت جدا شدند ويا مرتكب كبيره را از مؤمن وكافر جدا كرده اند.

القاب معتزله

معتزله در كتابهاى موافق ومخالف، با القابى خوانده مى شوند:

1ـ عدليه: آنان را عدليه مى گويند چون خدا را به عدل وحكمت توصيف مى كنند. ولى اين لقب منحصر به آنان نيست، بلكه همه مكتبهاى قائل به عدل را فرا مى گيرد.

2ـ الموحّدة: زيرا بر خلاف اشاعره، قديمى جز خدا نمى شناسند، درحالى كه اشاعره به صفات جدا از ذات و در عين حال قديم وكلام قديم قائل هستند.

3ـ أهل الحق: زيرا اين گروه خود را فرقه ناجيه مى دانند والبته به موجب آيه (كلّ حزب بما لديهم فرحون) اين لقب را همگان به خود مى دهند.